Zaburzenia neurorozwojowe
Zaburzenia neurorozwojowe
Niepełnosprawność intelektualna – zaburzenie to zazwyczaj rozpoczyna się w wieku niemowlęcym;
ludzie niepełnosprawni intelektualnie cechują się niską inteligencją, co powoduje, że
potrzebują specjalnej pomocy w radzeniu sobie w życiu.
Graniczne funkcjonowanie intelektualne – określenie to odnosi się do osób z ilorazem
inteligencji w zakresie 71-84, które nie mają problemów z radzeniem sobie związanym
z niepełnosprawnością intelektualną.
Zaburzenie ze spektrum autyzmu – od wczesnego dzieciństwa pacjent jest upośledzony
w zakresie interakcji społecznych i komunikacji oraz przejawia stereotypowe zachowania i
zainteresowania.
Całościowe opóźnienie w rozwoju – używa się tej kategorii, gdy dziecko w wieku poniżej
5 lat pozostaje w tyle w rozwoju, ale nie można rzetelnie ocenić stopnia tego opóźnienia.
Nieokreślona niepełnosprawność intelektualna – używa się tej kategorii, gdy dziecko w wieku
5 lat lub starsze nie może być rzetelnie ocenione, być może z powodu fizycznego lub
umysłowego upośledzenia.
Zaburzenia komunikacji i uczenia się:
Zaburzenie języka – opóźnienie dziecka w posługiwaniu się językiem w mowie i piśmie
charakteryzuje się małym słownictwem, budowaniem niepoprawnych gramatycznie zdań i/lub
problemami z rozumieniem słów lub zdań.
Społeczne (pragmatyczne) zaburzenie komunikacji – pomimo adekwatnego słownictwa i
zdolności budowania zdań występują problemy z praktycznym posługiwaniem się językiem;
interakcje konwersacyjne są na ogół niewłaściwe.
Zaburzenie artykulacji – prawidłowa mowa rozwija się zbyt wolno w stosunku do wieku
lub rozwoju językowego pacjenta.
Zaburzenie płynności mowy z początkiem w dzieciństwie (jąkanie). Normalna płynność mowy
jest często zaburzona.
Mutyzm wybiórczy – dziecko nie mówi, z wyjątkiem sytuacji, kiedy jest samo lub z
wybraną bliską osobą. DSM-5 zalicza to zaburzenie do zaburzeń lękowych.
Specyficzne zaburzenie uczenia się – może ono obejmować problemy z czytaniem,
matematyką lub wypowiadaniem się na piśmie.
Problem szkolny lub edukacyjny – używamy tego kody Z wówczas, gdy przedmiotem leczenia
jest problem nauki szkolnej (inny niż zaburzenie uczenia się).
Nieokreślone zaburzenie komunikacji – tę kategorię stosuje się w odniesieniu do
problemów z komunikacją, gdy nie ma wystarczającej ilości informacji, aby postawić
konkretną diagnozę.
Tiki i zaburzenia motoryczne:
Rozwojowe zaburzenie koordynacji – rozwój koordynacji ruchowej dokonuje się zbyt wolno;
u niektórych pacjentów z tym zaburzeniem rozpoznaje się także zaburzenie z deficytem
uwagi/nadpobudliwością lub zaburzenia uczenia się.
Stereotypie ruchowe – pacnejci wykonują wielokrotne ruchy, takie jak kołysanie całym
ciałem, uderzanie głową, gryzienie się lub skubanie własnej skóry lub dłubanie w
otworach ciała.
Zespół Tourette’a – w tej grupie pacjentów różne tiki głosowe i ruchowe występują często
w ciągu dnia.
Utrwalone (przewlekłe) tiki ruchowe lub głosowe – pacnejt ma tiki albo ruchowe, albo
głosowe, ale nie oba rodzaje jednocześnie.