Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i pokrewne
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i pokrewne
Pacjenci, którzy są zaabsorbowani natrętnymi myślami lub pewnymi powtarzającymi się zachowaniami mogą spełniać
kryteria wymienionych niżej zaburzeń.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne – pacjentom tym przeszkadzają powtarzające się myśli lub zachowania, które
nawet im samym wydają się nonsensowne.
Cielesne zaburzenie dysmorficzne – w tym zaburzeniu fizycznie zdrowi pacnejci uważają, że części ich ciała są
zdeformowane lub brzydkie.
Kompulsyjne gromadzenie przedmiotów – jednostka gromadzi tsk wiele przedmiotów (także bezwartościowych), że
przeszkadza jej to w życiu i utrzymaniu się.
Trichotillomania (kompulsywne wyrywanie włosów) – wyciąganiu włosów z różnych części ciała często towarzyszy
uczucie ” napięcia i rozładowania”.
Dermatillomania ( kompulsywne skubanie skóry) – pacjenci tak uporczywie skubią swoją skórę, że powodują urazy.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub pokrewne spowodowane inną chorobą lub problemem zdrowotnym – obsesje
i kompulsje mogą być spowodowane różnymi zaburzeniami somatycznymi.
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne lub pokrewne wywołane substancją psychoaktywną/lekiem – rozmaite substancje
psychoaktywne mogą prowadzić do powstania objawów, które nie spełniają kryteriów żadnego z wyżej wymienionych
zaburzeń.
Inne określone lub nieokreślone zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne lub pokrewne – użyj jednej z tych kategorii w
przypadku zaburzeń za znaczącymi objawami obsesyjno-kompulsyjnymi, których nie da się łatwo dopasować do
żadnej z wyżej wymienionych grup.
Zasadnicze cechy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego
Pacjent przejawia dokuczliwe obsesje lub kompulsje ( albo jedne i drugie), które zajmują tak dużo czasu, że
zakłucają zwykłe zajęcia.
Dodatkowe zastrzeżenia – obsesje to nawracające, niechciane myśli, które narzucają się świadomości; pacjent zwykle
stara się je stłumić, zlekceważyć lub zneutralizować.
Kompulsje to powtarzające się fizyczne (czasami psychiczne) czynności wykonywane stosownie do określonych reguł
(lub reakcji na obsesje) w celu złagodzenia cierpienia; pacjent może próbować się im przeciwstawiać. Zachowania
te są nieracjonalne, co oznacza, że nie ma realnych szans na to, że pomogą się uporać z obsesyjnym cierpieniem.
Czego nie wolno lekceważyć: cierpienie lub niepełnosprawność (zazwyczaj obsesje i/lub kompulsje zajmują co najmniej
godzinę dziennie lub powodują ograniczenie funkcjonowania zawodowego/szkolnego, społecznego lub osobistego).
Diagnoza różnicowa (zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych, zaburzenia somatyczne,
„normalne” przesądy i rytuały, które w rzeczywistości nie powodują cierpienia lub niepełnosprawności, zaburzenia
depresyjne i psychotyczne, zaburzenia lękowe i kontroli impulsów, zespół Tourett’a, osobowość obsesyjno-kompulsyjna).